Een collega sprak mij laatst vermanend toe: ‘Zeg, mother of three, waarom schrijf je nooit meer over je zonen?’ Ik schrijf schriften vol, maar plaats het niet meer online. Op dringend verzoek van diezelfde zonen. Hoe anoniem en vriendelijk de teksten ook zijn, het blijft in de woorden van de oudste:

Een bewapende politieman met waanbeelden. Een gedesoriënteerde chauffeur die de afstand tussen zijn tankwagen en de brug verkeerd inschat. Een vliegtuigmonteur die zich met de beste wil ter wereld niet herinnert of hij die laatste check heeft uitgevoerd. Prachtpersonages voor een thriller. Toch?