‘Bouwvakker valt in ‘drijfzand’ bij werkzaamheden A9’ kopte nos.nl. Een bericht dat ik natuurlijk direct opende. En wat blijkt? Dit is het eerste bedrijfsongeval waar ik een goed gevoel aan overhou!

Niet zozeer door het ongeval zelf natuurlijk. Drijfzand vind ik eng. Dat was vroeger al zo als de hoofdpersoon in een boek of film erdoor in levensgevaar kwam. En met het ouder worden is dit niet veranderd. Laatst werd ik nog met een roffelend hart wakker door een levensechte nachtmerrie. In volle bewustzijn steeds verder wegzakken in de drek. Doodeng!

Waarschijnlijk hebben meer mensen slechte associaties met drijfzand, want Rijkswaterstaat haastte zich te zeggen dat het niet ging om echt drijfzand: ‘De grond was vooral heel erg nat van de zware regenval van de afgelopen dagen.’

De beste man zakte misschien niet weg en je mag daarom ook niet spreken van drijfzand, maar hij zat toch maar mooi tot zijn knieën vast in de modder. Pas na een uur lukte het de helden van de brandweer om hem los te wrikken. Licht onderkoeld, maar wel heelhuids stond hij diezelfde dag nog in een snel gekochte Hema-broek en met modderige laarzen te lassen. Gelukkig.

Natuurlijk schoten door het bericht allerlei vragen naar boven en stiekem benijd ik de veiligheidskundige van dit bouwproject die de incidentanalyse mag uitvoeren. Hoe kon dit gebeuren? Waarom was er zoveel water? Wat deed de man bij de plas? Is herhaling mogelijk? Heeft de BHV-organisatie gewerkt? En om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen: hoe kan het dat hij zijn laarzen nog heeft? Heb je weleens geprobeerd te wadlopen met laarzen? Kansloos. Die ben je na drie stappen al kwijt.

Hoewel dit incident puur veiligheidskundig lijkt, zitten er ook aspecten aan die vallen onder het kopje van Psychosociale Arbeidsbelasting. De man oogt redelijk ontspannen op de vele filmpjes die op internet te vinden zijn, maar het moet toch best spannend geweest zijn om vast te zitten in een plas met water terwijl het vriest en je langzaamaan steeds kouder en kouder wordt. Dat je ondertussen in je benarde situatie volop gefilmd wordt door omstanders, zal ook niet helpen.

Maar het PSA aspect dat mij het meest opviel, laat zich het best omschrijven door werksfeer. De laatste maanden worden we overspoeld met berichten over ongewenst gedrag, agressie onder collega’s, onveilige werksituaties. Dit bericht had ik wat dat betreft even nodig. Ook ik keek alle beschikbare filmpjes (mond vol over AVG, maar kijken wil ik wel) en ik werd best blij. Heb je gezien hoe opgelucht zijn collega’s waren toen de lasser weer op vaste grond stond? Je ziet aan de gezichten dat dit spannend was. Ik wed dat sommige mensen slecht geslapen hebben die nacht (weer een vorm van PSA trouwens).
Nog mooier was de dag na het incident. In de keet werd de man getrakteerd op een snel bestelde taart met opschrift: ‘ ’s Morgens in het zand, ’s middags in de krant’. Briljant.

Maar waarom hield ik een goed gevoel over aan dit ongeval? Ten eerste door de goede afloop natuurlijk. En voor een arboprofessional is een bijzondere situatie die veel vragen opwerpt altijd interessant. Maar de grootste reden is dat ik me weer even realiseerde hoe mooi de bouw is. De zorg voor elkaar, de onderlinge band tussen collega’s, de gebbetjes in de keet. Een prachtige branche om in te werken. Liever zonder ongevallen, maar als het dan toch gebeurt, graag met goede afloop, goede zorg en een humorvolle taart.

N.B. Voor de goede orde: de foto in de keet is met instemming van alle betrokkenen geplaatst.

Media
Bouwvakker onderkoeld geraakt na val in ‘drijfzand’ bij aanleg A9 Amstelveen – NH Nieuws

Bouwvakker valt in ‘drijfzand’ bij werkzaamheden A9 (nos.nl)

Photocredit: Karen Maes | Unsplash.com

Blader door de blogs: