Tijdens een zwerftocht door Frankrijk kwamen we terecht bij een gebouw dat uitermate geschikt leek voor de verkoop van tweedehandsauto’s. Volgens de klassieke gevelbelettering ging het toch echt om een wijnhuis. Twijfelend liepen we de ruimte in waar her en der stapels dozen stonden. Bovenop elk stapel prijkte een fles wijn met enkele wijnglazen. Wijnproeven in Frankrijk; ik had er vooraf een ander beeld bij.

Een frêle Française ontving ons en vertelde honderduit over de wijnen. Toen we haar vroegen naar de rosé, ging ze ons voor naar de verste hoek van de showroom. Onverschillig wuifde ze naar een verzameling flessen met roze inhoud. ‘Allemaal bon, maar deze,’ ze pakte een fles op alsof het haar eerstgeborene was, ‘naar deze, bent u op zoek.’ Geroutineerd opende ze de fles en terwijl wij proefden sprak ze zoals alleen de Fransen dat kunnen: ‘We hebben onze beste rode wijn laten bloeden in een sprankelende witte wijn.’ Zelfverzekerd wachtte ze af terwijl wij sipten. Wij waren verkocht. En zelfs later, thuis in een nat en grijs Nederland, voelde ik de Franse zon bij het drinken van deze rosé.

Soms werkt het. Zet het beste van twee werelden bij elkaar en je krijgt vuurwerk. Garnalen met chocola, pindakaas met jam en mijn absolute favoriet, karamel met zeezout. Aan de andere kant resulteerde mijn kennismaking met slagroom op augurken bij voorbaat al in licht kokhalzen. Niet elke fusion is succesvol.

Zouden wij dit ook kunnen? Lukt zoiets bij de zorg voor goede arbeidsomstandigheden? Als wij nou eens arbeidshygiënische blootstellingsmetingen combineren met veiligheidskundig ongevalsonderzoek. Slaagt die fusie dan? Kunnen wij nieuwe wijn in oude vaten maken? Kan het vat dat aan? Past de wijn erin? En, niet onbelangrijk, is het eindresultaat te haggelen?

Ik zou zeggen, lees mijn scriptie.

Illustratie: Geza Dirks

Blader door de blogs: