Mijn jongste was verdrietig. Diepverdrietig zoals je dat kunt zijn als het leven echt even niet leuk is. ‘Krijgt iedereen die ziekte,’ vroeg hij met een betraand gezicht. ‘Niet iedereen, maar wel veel mensen. Eèn op de vier bejaarden.’ ‘Dat snap ik niet.’ Negen, aan het begin van breuken en ver voo

De vloer van mijn kelderkast was kleddernat en van buiten kon ik niet zien wat er aan de hand was. Er zat niets anders op. Ik moest onder het huis kijken. En dus lag ik languit op mijn buik voor de opening naar de kruipruimte.

Een bewapende politieman met waanbeelden. Een gedesoriënteerde chauffeur die de afstand tussen zijn tankwagen en de brug verkeerd inschat. Een vliegtuigmonteur die zich met de beste wil ter wereld niet herinnert of hij die laatste check heeft uitgevoerd. Prachtpersonages voor een thriller. Toch?