Jaren geleden bezocht ik Vietnam. Met mijn ogen stijf dichtgeknepen en met mijn hand op de schouder van mijn reisgenoot, schuifelde ik de brede weg over. Brommers met twee of drie passagiers en bepakt met pakketjes die ver boven hen uittorenden, stoven links en rechts langs ons heen. Jij loopt, zij

4100 mensen per jaar sterven aan een beroepsziekte. Jaarlijks overlijden 70 mensen door een arbeidsongeval. Eigenlijk was ik op vakantie, maar ja, linksom of rechtsom komt mijn hoofd altijd weer uit op mijn werk.

Beker thee, fleece-deken, lekkerste plekje op de bank en kinderen naar bed. Op zo’n moment vind ik het heerlijk om te kijken naar kook- en bakprogramma’s. Totale ontspanning.

Sommige krantenberichten prikkelen de fantasie. Dit was er zo een: ‘Betogers gooien rotte eieren naar de politie.’ Intrigerend. Geen gewone eieren. Rotte eieren.

‘Ik heb het hartje aangevinkt, maar bedoel natuurlijk niet dat ik je bericht geweldig vind. Ik denk aan jullie.’

Gelaten zit ik in een vliegtuig op weg naar een congres in Amerika. Een urenlange reis met tweehonderd onbekenden in een te krappe ruimte. Niet mijn favoriete bezigheid.

Mijn jongste was verdrietig. Diepverdrietig zoals je dat kunt zijn als het leven echt even niet leuk is. ‘Krijgt iedereen die ziekte,’ vroeg hij met een betraand gezicht. ‘Niet iedereen, maar wel veel mensen. Eèn op de vier bejaarden.’ ‘Dat snap ik niet.’ Negen, aan het begin van breuken en ver voo

De vloer van mijn kelderkast was kleddernat en van buiten kon ik niet zien wat er aan de hand was. Er zat niets anders op. Ik moest onder het huis kijken. En dus lag ik languit op mijn buik voor de opening naar de kruipruimte.

Dat gilde je op het schoolplein, terwijl je je vastklampte aan gelijkgestemden. Iedereen die niet was aangehaakt, hoorde bij het soepie. Geen idee waar die term vandaan komt. Het zal zoiets zijn als ‘ongeordend samenraapsel’. Net als de soep die ik zelf kook van alle groenten die aan het eind van de

Bloesem, malse blaadjes, fluitende vogels; het voorjaar schreeuwt me van alle kanten toe. En dus verplaats ik mijn hardlooprondje van de verharde polderwegen naar de onverharde bos- en heidepaden. Rennend door het ontluikend groen, voel ik mij als een koe die na een lange stalwinter voor het eerst w