Afgelopen maand laaide de discussie rondom het WK voetbal in alle hevigheid op. Voor dit kampioenschap moeten er nog wat stadions, wegen en bijgebouwen uit het woestijnzand worden gestampt. De Qatari laten dit doen, in een razend tempo en in de bloedhete zon, door een leger arbeidsmigranten.

Ik luisterde naar een telefoongesprek tussen mijn moeder en mijn tante. Ze hadden een uitzending gezien over bestrijdingsmiddelen en dat bracht herinneringen naar boven over hun jeugd in de bollenstreek. ‘De hele schuur werd volgespoten en daar liepen die jongens dan zo doorheen.

Rondom de jaarwisseling barstte de media los over het feest dat in een Arnhemse bunker is gehouden. Ik smulde van de berichten die zowel mijn schrijvershart als mijn arbeidshygiënische brein in een hogere versnelling brachten.

Wij hadden vroeger zonnecollectoren op het dak. Mijn vader bouwde een kastje in de woonkamer dat tikte als de zon hard genoeg scheen om het water in de collectorbuizen te verwarmen. Geloof me, Nederland kent veel meer zonnen-uren dan je zou denken. Ik werd gek van het getik.

Mijn handen zijn rood, schraal en hier en daar gebarsten. Corona maakt dat ik vaker en langer mijn handen was en het droge weer geeft het laatste zetje. Als ik hier al last van heb, hoe zou het dan zijn met onze mensen in de zorg?

De Universiteit van Kopenhagen stuurde in mei 2020 een persbericht uit met een opvallende kop: ‘Wetenschappers worden high: Pinguïn op Antarctica stoot extreme hoeveelheid lachgas uit.’ Wat zijn de effecten van lachgas eigenlijk?

Het Bloomfield Stadium in Tel Aviv heeft een speciale tunnel geïnstalleerd om de voetballers te besproeien met een desinfecterend middel in de strijd tegen corona. Oeh. Niet slim. En niet zo ver van je bed als je zou denken.

Ongeveer twee keer per jaar wordt het winkelend publiek opgeschrikt door een bericht over enge spinnen die meegelift zijn naar Nederland. Waarom zo weinig?

Thuiskomen begint voor mij op het moment dat ik vanaf het Velperbroekcircuit de A348 op rij. Direct na het industriegebied kijk ik altijd naar rechts. Negen van de tien keer staan daar op het weiland, in de schaduw van de bomen twee of meer reetjes. En elke keer word ik daar blij van.